Nasz plan? Wpadamy do środka, lejemy w mordę a potem się zobaczy. Angel

Największą chorobą czasów obecnych w życiu publicznym jest brak jasnych linii podziałów. Nad światem krąży bowiem zaraza szeroko pojętej liberalnej tolerancji, którą Chesterton trafnie określił jako ideę ludzi bez przekonań. Bez poglądów, bez moralnego kręgosłupa, bez nadziei. Całe stada baranów pętających się bez sensu i własnego celu. Społeczeństwo, można rzec, idealne.

Ale ten bezwład, chociaż widzialny i odczuwalny, zakrywa wzburzone morze emocji, marzeń, pragnień i wiary. Nie przypadkiem nowa, zjednoczona pod wodzą Jarosława Kaczyńskiego prawica wbiła się w tę zewnętrzną otoczkę, wwierciła się w nią, aby wykorzystać owe emocje dla własnych, mocno przyziemnych celów.

Bo polska prawica, ci wszyscy postendeccy konserwatyści, integralni tradycjonaliści, reakcjoniści czy jak tam się zwą w chwilach upojenia mlekiem wściekłej krowy, wcale nie ma ochoty walczyć o jakiekolwiek Wartości. Pokonani przez oferującą prostą filozofię życia liberalno-lewicową dzicz (żarcie, spanie i kopulowanie), ludzie prawicy potrzebowali po prostu nowej tożsamości.

I tak narodziła się nowa świecka religia z bożkiem Lechem Kaczyńskim na piedestale.

Charakteryzuje się ona eklektycznym melanżem symboliki katolickiej i narodowej oraz politycznego bełkotu, mieszczącego się znakomicie w kanonach systemu demoliberalnego.

Nowa wiara, trzeba to przyznać, jak na razie odnosi sukcesy. Setki tysięcy poszukujących utraconego Ducha Kowalskich otrzymało ersatz, ordynarną podróbę wiary, patriotyzmu i ideowej tożsamości. Nie zmieniając nic, zmienili, jak im się wydaje, swój osobisty cel życiowy, inny teraz niż nowe DVD, ważniejszy, niż psy sąsiada sikające na trawnik.

Ale — jak się rzekło — faktycznej metamorfozy nie było i w tym układzie nie będzie.

Zjednoczona prawica, powtórzmy to, nie jest zainteresowana demontażem świata antywartości. Jej cele są krótkodystansowe, konkretne i przeliczalne w walucie, która nazywa się «władza». Ludzie prawicy są jak kapłani faraonów, mamiący lud mową gładką i mistyczną.

Paradoksalnie, dla walczącego nacjonalizmu sytuacja taka może być korzystna, chociaż i trudna zarazem.

Nasz oczywisty obowiązek — ideowy i strategiczny — wiąże się z wymianą jarmarcznych krzyżyków z ukrzyżowanym Lechem na Krzyż prawdziwych wartości. Musimy odczarować fałszywy patriotyzm prawicy, zakłamane przywiązanie do wartości wyznaczających cywilizację łacińską, której owa prawica nie rozpoznałaby nawet wtedy, gdyby się o nią potknęła.

W jaki sposób? Koniec z rozmywaniem zjawisk, poglądów i wydarzeń. Człowieka, który na ulicy pada na zawał, nie reanimujemy szturchając go delikatnie w ramię. Najlepiej jest go przywrócić do życia metodą elektrowstrząsów. To, co zdrowego zabić może — w tym wypadku leczy.

Kiedy oni mówią: krzyże dla Kaczyńskiego, jako symbol pamięci — my mówimy: Krzyże w całej Polsce, jako widzialny znak panowania Jedynej Prawdziwej Wiary; kiedy oni mówią: kontynuacja polityki świętego Lecha — my mówimy: za zdradę kula w łeb.

Możemy — i powinniśmy — wstrzelić się w ten prąd ludzi poszukujących czegoś innego, niż bezmyślna egzystencja. Ale musimy iść jeszcze dalej, mocniej niż dotąd posługiwać się w dyskursie publicznym językiem jasnym, czytelnym i zrozumiałym. Żadnej «Polski, członka Unii Europejskiej», żadnych «gejów», żadnych «misji pokojowych», tylko: «utrata niepodległości», «dewiacja homoseksualna», «nielegalne okupacje» etc. Dużym „zwycięstwem” prawicy — właśnie prawicy, a nie lewicy — jest zatarcie wielu istotnych pojęć i zjawisk. Koniec z tym, kropka.

Skoro na celownik tak zdecydowanie bierzemy prawicę, to co z lewicą i liberałami — może ktoś zapytać. Z nimi, jak zwykle: na Madagaskar!

Adam Gmurczyk

Tekst ukazał się w 148 numerze “Szczerbca”, czasopisma Narodowego Odrodzenia Polski. Przedruk całości lub części wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone. Pismo do nabycia: http://www.archipelag.org.pl , na Allegro oraz w lokalnych kołach NOP.