Obecną strategię naszych działań można określić, jako dążenie do budowy Państwa Narodowego wewnątrz Liberalnego Państwa Niewolniczego. Proces ten rozwija się każdego dnia, obserwujemy go w niezależnych inicjatywach politycznych, społecznych i gospodarczych, w wolnych od politycznej poprawności mediach i odradzającej się kulturze. Pomimo starań sił demoliberalnych z satysfakcją możemy odnotować, że ich wysiłki napotykają na mur, z którym nie zawsze potrafią sobie poradzić. Daleko nam jednak do uczucia euforii.

Fakt, że w Polsce widoczny jest podział na dwa światy — Świat Wartości i Antyświat Liberalnego Zniewolenia — oczywiście cieszy. Tym, co niepokoi, jest natomiast nienaturalnie wręcz naturalna nieumiejętność zorganizowania przez Polaków swych sił w jeden potężny obóz ideowo-polityczny, który mógłby w sposób plano-wy doprowadzić do złamania dławiącej ręki Systemu. Ujmując rzecz prosto: stajemy się (czy też w pewnej części jesteśmy) wspólnotą świadomą swych praw, lecz nie wytworzyliśmy jeszcze w sobie zrozumienia dla obowiązków z tych praw wynikających. Naród świadomy wciąż nie jest narodem zorganizowanym. Powodem nie jest brak ośrodków kształtujących myśl i kadry — ostatnie lata były po tym względem dla naszej nacji niezwykle owocne. Brakuje jednak praktycznego przełożenia na szerokie rzesze narodowe. A to powoduje kolejne konsekwencje w podejściu do życia narodowego — brak wiary we własne siły, szczelne zamykanie się w małych i wąskich środowiskach, a tym samym uciekanie od rzeczywistości i odpowiedzialności...

Całość w Dzienniku Narodowo-Radykalnym Nacjonalista.pl