Dokładnie 69 lat temu, 20 września 1942 roku pierwszy komendant główny Narodowych Sił Zbrojnych, płk. Ignacy Oziewicz ps. „Czesław”, wydał Rozkaz nr 1/42, w którym zawiadamiał o objęciu powyższej funkcji – tym samym swoją właściwą działalność rozpoczęły Narodowe Siły Zbrojne, które formowały się od lipca 1942 roku.

Była to największa nacjonalistyczna i jedna z największych polskich organizacji partyzanckich okresu II Wojny Światowej i sowieckiej okupacji. Szacuje się, że w pod koniec roku 1943 w szeregach NSZ walczyło nawet 100 tys. żołnierzy. Powstały z połączenia Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy i części Narodowej Organizacji Wojskowej oraz szeregu mniejszych formacji partyzanckich.

NSZ walczyły zarówno z nazistami jak i Sowietami, a także z UPA. Stosunkowo wcześnie – w przeciwieństwie do AK, które podjęło decyzje o tragicznej walce z Niemcami w gruzach Warszawy z widmem śmiejącego się Polakom prosto w twarz Stalina – już w roku 1943 dowództwo NSZ dostrzegło rychły koniec III Rzeszy i skierowało swoje siły głównie przeciwko komunistom.

Legendarna Brygada Świętokrzyska NSZ, po podjęciu przez dowództwo decyzji o ewakuacji z kraju, w walce o przetrwanie, trwającej od stycznia 1945 r., brnąc w kleszczach między cofającymi się Niemcami a nacierającą armią sowiecką zdołała przedrzeć się przez Śląsk do Czech i połączyć tam w maju 1945 r. z wojskami amerykańskimi. Uważana jest za jedyną grupę polskiego ruchu oporu, która z II WŚ wyszła zwycięsko.

Jednak większość oddziałów NSZ pozostała w Polsce i stanęła do walki zbrojnej przeciwko sowieckiej okupacji i komunizmowi. W listopadzie 1944 r. utworzono Narodowe Zjednoczenie Wojskowe, które toczyło bohaterskie boje o niepodległość do listopada roku 1953, kiedy to w mazowieckiej wsi Dudy Puszczańskie komuniści otoczyli patrol NZW, którego żołnierze po nierównej walce popełnili samobójstwo, nie chcąc wpaść w ręce wroga.

PAMIĘTAMY I PAMIĘTAĆ BĘDZIEMY!

Cześć i chwała NSZ!