Start » Na szlaku idei » Pamięć o twórcach Obozu Wielkiej Polski

Pamięć o twórcach Obozu Wielkiej Polski

W dniu 4 grudnia 2014 członkowie i aktywiści dzielnicy dolnośląskiej Narodowego Odrodzenia Polski uczcili rocznicę powstania Obozu Wielkiej Polski oraz pamięć Wielkiego Oboźnego, modląc się w ich intencji i składając kwiaty pod tablicą pamiątkową Romana Dmowskiego wmurowaną w Kościele Najświętszej Marii Panny na Piasku we Wrocławiu.

[email protected] Wstąp do NOP – wypełnij formularz rekrutacyjny!

owp1a

*

Polsce niesiem odrodzenie, Depcząc podłość, fałsz i brud, W nas mocarne wiosny tchnienie, W nas jest przyszłość, Z nami lud. (Hymn Obozu Wielkiej Polski)

Przewrót majowy Piłsudskiego z 1926 r., który niemal postawił młode państwo polskie na progu wojny, był - jak określili to Arkadiusz Meller i Patryk Tomaszewski[1] -czasem osiowym” polskiego narodowego radykalizmu. Frustracja nowej generacji polskich nacjonalistów została skanalizowana w szeregach powstałego 4 grudnia 1926 r. Obozu Wielkiej Polski. Formacja ta była odpowiedzią Romana Dmowskiego na przejęcie władzy przez obóz piłsudczykowski.

Dmowski, widząc fiasko polityki „parlamentarno-wiecowej” Związku Ludowo-Narodowego, postanowił o budowie nowego filara ruchu narodowego rozumianego jako „ponadpartyjny ruch społeczny, łączący ludzi szeroko rozumianej prawicy i centrum.”[2]

Pan Roman dysponował istotnym potencjałem do przekucia swojej koncepcji w czyn. Jak zauważa bowiem Muszyński: „Należy pamiętać, że ówczesny ruch narodowo-demokratyczny nie ograniczał się do działalności w ramach partii politycznej, ale obejmował wielkie spektrum organizacji społecznych, zawodowych, kulturalnych (od klubów sportowych, przez chóry, po kluby dyskusyjne i świetlice), kombatanckich, środowiska intelektualne i sieć stowarzyszeń samopomocowych, dobroczynnych i edukacyjnych”[3] Dmowski upatrywał jednak głównie w nowym pokoleniu największe nadzieje dla przezwyciężanie marazmu „Starych” z jednej strony i zbudowanie realnej alternatywy dla Piłsudskiego z drugiej strony. Jak zauważa Muszyński, to właśnie „wejście młodych jako jednorodnego środowiska do czynnej polityki umożliwił Roman Dmowski, który pierwszy dostrzegł drzemiący w nich potencjał intelektualny i ideowy, a jeszcze bardziej potencjał organizacyjny.”[4].

Zadania, jakie Dmowski kreślił dla OWP, to oddolne organizowanie się narodu w kontrze do sanacyjnego państwa. Osiągnięcie celu rozpisane było więc na długie lata, czego gwarantem mogło być właśnie nowe pokolenie, które nie zrażało się doraźnymi trudnościami i porażkami.

Powstanie OWP oraz zapewnienie w ramach jego struktur dużej autonomii dla Ruchu Młodych zaowocowało powstaniem polskiej wersji narodowego radykalizmu. współtworząc szeregi OWP posiadali już swój pierwszy atrybut grupy politycznej – zbiorowe poczucie odrębności. nie byli zainteresowani „robieniem” indywidualnych karier politycznych, nie było dla nich atrakcyjne pięcie się po partyjnych szczeblach awansów. Zdecydowani byli na zmianę ustroju Rzeczpospolitej, bowiem uważali, że system demokratyczny osłabia państwo i blokuje możliwość budowy Wielkiej Polski. Rozumieli też, że ówczesnej elity władzy nie mogli przekonać do swych wizji, w związku z czym muszą dążyć do ich odsunięcia poprzez wymianę pokoleniową.

 
[1]Życie i śmierć dla Narodu”. Antologia myśli narodowo-radykalnej z lat trzydziestych XX wieku, red. A. Meller, P. Tomaszewski, Toruń 2009s23
[2]Muszyński W.J. Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo–Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, Warszawa 2011, s. 30
[3] Ibidem., s. 20
[4] Ibidem, s. 30

Podobne teksty

TagiTagi: , , , , , , , , ,